PPP Opleidingen
De opleiding Psycho-Pastorale Hulpverlening
Dit is een 2-jarige opleiding van 10 ontmoetingsweekenden per jaar (vrijdag en zaterdag). Wat wij de studenten aan de PPH onder andere leren is om in andermans schoenen te gaan staan, zonder zichzelf te verliezen.
Bekentenis: hulpverleners doen dat vaak eigenlijk niet – écht in andermans schoenen staan! Want het is helemaal niet comfortabel om andermans pijn, verdriet, frustratie, boosheid, onmacht of wat nog meer te voelen. Hulpverleners lossen dat liever op of nemen dat liever weg. En hulpvragers hebben dat natuurlijk ook het liefst. Dus voor je weet zijn de rollen zo verdeeld…
Hulpverlener en hulpvrager
En die rollenverdeling klopt voor een stuk ook nog, want dit ís ook een element van hulpverlenen: niet lullen maar poetsen. Concreet aanpakken. Bemoedigen en aanmoedigen. Verwarring wegnemen. Begrip tonen. Troosten. Kennis aanbrengen. Mensen geestelijk helpen door op God te wijzen en voor ze te bidden.
Maar als dit het enige is, opent er zich te vaak een valkuil:
De hulpvrager kan namelijk ervaren dat het probleem minder moet worden of “over moet gaan” – of erger nog, dat hij het probleem eigenlijk niet zou hoeven hebben. Hierdoor voelt hij zich dan niet begrepen, niet echt gezien of een lastpak.
En de hulpverlener kan geïrriteerd of uitgeput raken, omdat zijn bijdrage niet aan de verwachting voldoet. Het wordt nog krampachtiger wanneer de geloofsovertuiging heerst dat lijden er niet hoeft te zijn, omdat Jezus dat 2000 jaar geleden al heeft gedragen en overwonnen.
Gevolg is dat ze er tegenop zien om elkaar te ontmoeten: de hulpvrager wil zich niet lastig, dom of ongelovig voelen en de hulpverlener wil niet telkens geconfronteerd worden met onmacht. Zo verslechtert de relatie – wat nieuw lijden geeft – of wordt het contact met elkaar op den duur zelfs vermeden.
Wij helpen de studenten daarom om hun beperkingen en onmacht juist wél te voelen en dit actief een plaats te geven in het contact. Dat is namelijk gelijkwaardiger én vaak ook precies de pijn en moeite van de hulpvrager. Die vindt het fijn om de erkenning te krijgen dat het inderdaad best beroerd is om in zijn schoenen te staan.
Zitten er dan twee onmachtig te zijn en gebeurt er verder niks?
Is dat dan geen pappen en nathouden? Of pastoraat onmisbaar maken en afhankelijkheden creëren? Nee, dat is nou de goddelijke paradox: in dat gezamenlijke ervaren van lijden is er een troostvolle verbinding. Vroeg of laat komt er dan vaak kracht en creativiteit op gang. Dit heeft een herstellende werking, zélfs als het oorspronkelijke probleem blijft bestaan. Die werking zien we telkens gebeuren en dat noem ik God@work. Best wel relaxed eigenlijk en meestal is de uitkomst veel groter dan de som der delen, want dat is Hij…
Wil je meer weten?
Bezoek de website