Vrijheid door te delen – een cliënt ervaring

Ze is bekend met burn-out en depressies en wilde dat laatste nu vermijden door op tijd hulp in te schakelen. Ze ervaarde dezelfde aanloop als vorige keren en zat al in de ziektewet. Het ging gewoon niet meer. GGZ (oa schematherapie) had z’n werk eerder al gedaan. Tja, welke therapie heb je nog meer? Ze wilde iets met haar denkpatronen. Op een dag hadden we het opeens over seks…

Verdriet. Pijn. Onrust. Angst.

Het overweldigt me ineens. In de vele gesprekken met Sijko-Jan heb ik zonder veel moeite verteld wat me bezig houdt. Het voelt altijd veilig. Maar nu blokkeer ik compleet. Sijko-Jan geeft ruimte in de stilte en met bemoedigende woorden. Ik kom enigszins tot rust en neem onbewust de beslissing dat ik dit nu niet ga delen.

Als vrouw met een mannelijke therapeut over seks praten?

Na afronding van het gesprek ga ik naar huis. Onderweg overvalt me een enorm verdrietig gevoel. Het besef dat ik niet durfde delen, niet mocht van mezelf, doet me pijn. Al langer had ik het idee dat ik met dit verdriet naar buiten moet komen om het een kans te geven om te helen. Nu was er een opening, maar die heb ik niet benut.
De hele week blijft er tweestrijd in mij. Ik voel de stress in mijn lijf van de angst voor het volgende gesprek. Wat ga ik kiezen? De pleister van de wond trekken en in het licht brengen of laat ik het bij mezelf? Ik weet dat het bij Sijko-Jan veilig is, maar mag ik dit onderwerp wel aansnijden? Komt er geen afkeuring of ongemak als ik als vrouwelijke cliënt bij een mannelijke therapeut ga praten over seks? Help! Ik zou niet weten hoe ik er überhaupt over moet beginnen.

Lood, teer en integriteit

Met lood in mijn schoenen en de moed diep weggestopt, loop ik de volgende keer de trappen op naar de afspraak. Voor mijn gevoel stap ik aan de hand van Jezus over de drempel. Ik ga het vertellen. Hoe weet ik niet, maar het moet. Deze stress houd ik niet vol.
In de voorafgaande week stuurde ik hem een mail om te laten weten dat ik erg tegen dit gesprek op zag. Die mail en zijn antwoord daarop, geven de opening van het gesprek. Ik geef aan dat ik wil delen, maar geen idee heb hoe. Ik stamel een zin, waarin ik iets noem over intimiteit of seksualiteit, wat weet ik niet meer precies. De reactie van Sijko-Jan daarop stelt me gerust: “je doet het goed, het maakt niet uit hoe je het zegt.” Het gesprek komt op één of andere manier op gang, het voelt niet ongemakkelijk en al snel durf ik gewoon te vertellen en te reageren op zijn vragen en opmerkingen. Alles waar ik bang voor was, gebeurt niet. Het is gewoon een onderwerp, dat heel teer is, maar waarover op een integere manier mag en kan worden gesproken. Ik voel een last van me af vallen!

Schuld, angst en pijn

Ruim 25 jaar ben ik getrouwd. Een gelukkig huwelijk waarin ik me geliefd weet, ook op seksueel vlak. Toch draag ik al die jaren een angst met me mee. Veroorzaakt door schuldgevoelens die zich hebben vertaald in lichamelijke pijn bij het vrijen. Er is bij mij nooit sprake geweest van onbevangen genieten van het ultieme vieren van de liefde. Dat geeft verdriet. Zeker als ik bedenk dat ik het ergens mijn eigen schuld vind én ik de pijn vaak heb toegelaten om maar niet tekort te schieten. Het besef wat ik mezelf en mijn man daarmee heb aangedaan en dat ik mezelf niet kan beloven dat ik ons dat nooit meer aandoe, geeft een nog veel dieper verdriet.

Wat jezelf vergeven met je doet

Samen met Sijko-Jan kom ik in het gesprek tot het inzicht dat ik mezelf nooit vergeven heb dat ik een andere fysieke relatie heb gehad voor ons huwelijk. Iets wat ik diep in mezelf toen al afkeurde en bevestigd zag in de ogen van anderen. Jaren geleden heb ik dit aan God beleden. Hij heeft mij vergeven, dat geloof ik. Alleen heb ik het cadeau van de vergeving nooit uitgepakt…… mezelf niet vergeven.

Opgelucht dat het hoge woord er uit is en verlost van de angst voor dit gesprek, ga ik naar huis. Ik kan nog niet geloven dat ik het verteld heb……maar het is echt zo! We hebben afgesproken dat ik eerst aan de slag ga met de vergeving, van mezelf en van de mensen die het bevestigd hebben. Hoe het dan verder gaat op seksueel vlak, dat laten we even voor wat het is. Alles op zijn tijd.

Geest, ziel en lichaam zijn verbonden, geniet ervan!

Thuisgekomen merk ik dat ik anders reageer op mijn man. Ik voel een onbekende lichamelijke aantrekkingskracht. Leuk! ’s Avonds blijkt er een enorm verlangen. Zonder erover na te denken of er bang voor te zijn, geef ik me over aan een heerlijke vrijpartij. Op het moment dat het altijd spannend wordt of er pijn komt, pak ik het cadeau van vergeving uit, aanvaard het ten volle en geniet zonder pijn! Nu weet ik hoe bevrijding voelt, fantastisch!

In de week die volgt, ken ik mijn lichaam niet terug. Er is vernieuwing, er is vrijheid, er is verlangen. Ongekend, onverdiend, maar wel ontvangen. Dat is genade! Vanuit die genade ben ik in staat ook de anderen te vergeven.

De impact van de angst wordt pas duidelijk nu die afwezig is. Schokkend hoe die mijn gedachten en gedrag heeft bepaald. Het geeft verdriet over wat er geweest is en wat we gemist hebben. Dat heeft nog aandacht nodig. De verwondering en vreugde over wat er nu is, zijn een warm bad om dit verdriet in te verwerken.

Voor een onvrij leven heb je geen trauma nodig, angst is genoeg

Er is in mijn leven geen dader geweest die mij de onbevangen vreugde van de liefde heeft ontnomen. Er is mij niets tragisch of naars overkomen op seksueel gebied. Gelukkig niet. Ik heb altijd veiligheid en respect ervaren in de fysieke relatie. Toch heb ik meer dan 25 jaar een seksuele relatie gehad waarin angst regeerde. Het werd in stand gehouden doordat het te eng was om het met anderen te delen, omdat het iets is waar je het (juist als Christen?) over het algemeen niet uitgebreid over hebt.
Goddank heb ik dat nu wel gedaan. In een veilige omgeving waar het mocht, er geen afkeuring was en het niet ongemakkelijk was. Waar er ruimte was om inzicht te krijgen in de gedachtenpatronen die de angst in stand hielden. Waar God mocht genezen, met Sijko-Jan als instrument in Zijn hand.
De angst bleek een leugenaar en de vergeving leidde tot bevrijding en heling. Pure vreugde volgde!