Ze terroriseren elkaar met de avatar die ze van elkaar gemaakt hebben.
Zij van hem door erover te dromen wie hij in hun verleden was,
hij van haar door erover te dromen hoe zij in zijn toekomst zal zijn.
Vervolgens overtuigen ze elkaar ervan,
zij passief en hij actief, tot het aftuigen wordt,
dat ze samen pas gelukkig worden als de ander voor jouw beeld buigt.
Hun kinderen worden er nog wanhopiger van dan ik als therapeut.
Zij fantaseren niet over andere ouders, maar kijken in het hier en nu.
Zij beoordelen hen op basis van hun gedrag, niet hun ideeën.
Aan de vruchten ken je tenslotte de boom.
Dus dit is wat de bange kinderen zien in hun ouders:
Dwangmatigheid en losgeslagenheid,
wel zeggen, maar niet doen,
en wel doen, maar niet zeggen,
passieve en actieve agressie,
destructieve eigen wijsheid,
ziekelijke verstrengeling en toxische dynamieken,
verslavingen aan orde en minder brave vormen,
ze horen woorden over liefde,
terwijl gezichten ongelukkig en uitgeput zijn.
Ze horen telkens: er is niks, wees maar niet bang
nadat het geschreeuw door de muren te horen was.
Dit is precies wat de ouders onder ogen moeten gaan zien:
Wie ze ZIJN, niet wie ze WAREN of misschien ooit WORDEN.
En wat ze DOEN, niet wat ze beloven of van plan zijn te doen.
Dáár begint het, zowel bij zichzelf, als bij de ander.
Pas als je daar eerlijk verantwoordelijkheid voor neemt kun je zélf groeien,
hier en nu, naar meer liefde voor jezelf en acceptatie van de ander.
